Hava acayip sıcak olduğu için ya da herhangi başka bir tetikleyici unsurdan dolayı yazmıyorum. En azından somut birşey yok. Sadece kendi kendime düşünürken kendime çok hak verdim...
İlkokuldan beri hep umut vaadeden tembel öğrenciydim. İnsanlar bana o yaşta dahi çok büyük beklentilerle geldiler ancak genelde hep hüsrana uğradılar. Annem mesela, Galatasaray Lisesi öğrencisi olacağım zamanları hayal etmiş, öyle derdi. Babam Siyasal Bilgiler mezunu olduğumdan hep diplomat olmamı bekledi. Ne zaman iş görüşmesine gitsem, bana hedeflerim soruldu... Kariyer hedefim falan.. Yoktu ama.. Hiç hedefim olmadı. Peki hiçlik sonsuzluk değil mi? Sonsuz en ötede değil mi? Eee? Bu durumda kimin hedefleri daha büyük?
Hayatımda tek hedefim o anı kurtarıp mutlu olmak oldu. Uzun vadeli hedefte bunların birleşimiydi ki teorik olarak bakınca, Roman Abramoviç'in de hedeflerinin neticesi bu... Mutlu olmak... Ama ben hayatta övündüğüm tek şeyi yaptım. Umursamadım. Kendimi yıpratmadım. Hırslarımla törpülenmedim. Yakışıklı olmak, zengin olmak, kariyerli olmak... Hiçbir zaman umrumda olmadı. Hedeflerimin içinde hiç araba ya da ev olmadı. Benim hayatım bi kaç yüz binliraya sıkıştırılamayacak kadar güzeldi.
Şimdi bunu anlamayıp bana bu rahatlığımı mutluluğumu genişliğimi soranlara özet geçmek istiyorum... Ben eğlenmek istiyorum. Ben etrafımdakileri eğlendirmek istiyorum. İstiyorum ki insanlar, yanıma gelip geri döndüklerinde çeneleri ağrısın. Ben bu zamana kadar istemediğim şeylerin genelini yapmadım. İstemediğim işte çalışmadım. İstemediğimi anladığımda ayrıldım. İstemediğim kitabı okumadım. İstemediğim yere gitmedim. İstemediğim kadına dokunmadım. Çünkü benim hayatım istemediklerimi yapacak kadar uzun, isteklerim de parayla ölçülecek kadar ulaşılabilir değil maalesef...
Güzel kadınları, eğlenmeyi, şakalaşmayı, yardımlaşmayı, rakı içip efkarlanmayı, blues dinleyip yaylanmayı, metal dinleyip böğürmeyi, kebap yemeyi, insanlara faydalı olmayı çok sevdiğimi anlatmaya çalışıyorum. Bunların geneli için de paraya ihtiyacım yok. Çünkü güzel kadınları yalılarda yemeklere götürmesem de olur. Onlara bakmak da çok güzel. Ya da Iron Maiden'ı canlı dinlemesem de olur. Ben hayattan tad almayı hedeflerimi parametrelere göre belirlemeyerek başarıyorum. Çok da iyi yapıyorum çok da iyi güzel yapıyorum...
Son olarak bunu okuyan okumayan, beni tanıyan tanımayan herkese söz veriyorum ; " hem etrafımdakileri hem de kendimi öyle mutlu edeceğim ki, cenazeme katılanlar - katılanlar olursa aranızda deyip kendimle çelişmeyeceğim- hüngür hüngür ağlayacaklar. Ama" genç gitti "," aman ailesi üzüldü " diye değil," biz ne yapacağız şimdi onsuz, biz nasıl eğleneceğiz " diye bencilce ağlayacaklar. Bunu da yazın bi kenara ;)